Algı bir silah. Ve bu silah kitleleri felç ediyor, zihinleri teslim alıyor, hakikati infaz ediyor.
Algı katil; en çok gerçeği öldürüyor.
Modern çağda barut yok; silah değişti.
Kurşunlar öldürmüyor artık, kelimeler öldürüyor.
Ekranlar, namludan daha ölümcül.
Ve biz hâlâ sesimizin bize ait olduğuna inanıyoruz.
Konuşmak var, özgürlük yok; kelimeler bile zincirlenmiş artık.
Çünkü en parlak ışık, en koyu karanlığı saklıyor.
Güç kaslardan silahlara göçtü, sonra ekranlara taşındı.
Bugün iktidar, algoritmaların gölgesinde hüküm sürüyor.
Dünyanın kalbi artık göğüs kafesinde değil;
borsaların buz gibi çizgilerinde atıyor.
Kan akmıyor artık.
Ölüm sokakta değil; bilanço tablolarında.
Bir imza, bir tık, bir işlem…
Ve bir hayat daha siliniyor.
Sağlık kutsal ilan edildi; laboratuvarlar tapınak gibi.
İlaçlar renkli, raporlar steril.
Ama ruh hâlâ en tedavisiz hastalık.
Bugün salgın, etten kemiğe değil; zihnin en derin kıvrımlarında.
Bilim ilerliyor dediler, insan çöküyor.
Eğitim bir zamanlar hakikate açılan kapıydı.
Şimdi vitrine kilitlendi.
Bilgi orada, ama camın ardında; dokunursan kırılır.
Okullar göğe yükseldi, hakikat yerin dibine girdi.
Bilginin ışığı diplomanın gölgesinde söndü.
Öğrenmek keşif olmaktan çıktı; barkodlu bir itaate dönüştü.
Ve biz ekranlara gömülürken, gerçek sessizce öldü.
Rüzgârın sesi kesildi; doğa bile senaryoya mahkûm.
Dalgalar öfkeli değil artık; reyting için köpürüyor.
Gerçek, dekor oldu.
Her şey sahne.
Sessizlik bile bir replik şimdi.
Bir gün gürültü kendi sessizliğinde yutulacak.
Sahneler sönecek.
Alkış çürüyüp düşecek.
Işıklar karanlığında eriyecek.
Hakikat geri dönmeyecek.
Bir yüz bile iz bırakmayacak.
Sadece tek bir yankı kalacak:
“Hiçlik bile konuşmaz; sûkût bile susar.”
Belki hâlâ bir ihtimal var:
Sessizliği kırabilirsek, yeniden hakikati duyabiliriz.
Çetin Ay | BWA Başkanı & İş İnsanı
